Iedereen heeft nu reeds maanden de slachting in Gaza kunnen meemaken. We zijn op het punt gekomen dat een krantenkop: "Vandaag geen Palestijnen doodgeschoten" meer verbazing zou verwekken dan omgekeerd. Maar er is meer dan enkel geweld.
Vooreerst meldt Amira Hass in Haaretz, een belangrijke Israëlische krant, dat er een nieuwe order van kracht wordt vanaf januari 2007 in de Westelijke Jordaan oever: Israeli's mogen niet samen meer met Palestijnen in een israëlische auto reizen in dit gebied. Tenzij zij een vergunning hebben om in Israël of een kolonie te werken, of indien het gaat om een eerste graads familielid. Dit wordt door Israël verklaard als een veiligheidsmaatregel. Hass merkt op dat dit het transport in de West-Bank en het dagelijks leven aldaar nog verder zal ontwrichten. Dit heeft ook tot gevolg dat mensen van de Israëlische vredesbeweging niet kunnen samen reizen met Palestijnse partners of medewerkers. Deze Israëlische pottenkijkers wordt het leven ook zuur gemaakt. Het sluit nauw aan bij een politiek van letterlijk "aparte wegen". Voor de kolonisten, schrijft Hass, zijn er luxe wegen gebouwd met geen checkpoints, waar zij enkel gebruik kunnen van maken. Voor Palestijnen rest hen de smalle slecht onderhouden wegen met vele checkpoints (die zorgen voor uren vertraging). Hass doorprikt ook het veiligheidsargument en stelt dat terroristen hier niet door zullen worden afgeschrikt.
Maar er is misschien ook goed nieuws. In dezelfde krant meldt men dat de joods Amerikaanse zakenman,Adam Neiman, hoofd van het No Sweat label, wil een kledingslijn lanceren samen met een Palestijns textielbedrijf te Bethlehem. Uit geimporteerde biologisch geteelde katoen willen ze yogakledij maken en deze op de internationale markt verkopen. 120 mensen in de West Bank kunnen zo terug aan de slag. De Palestijnse vakbond hebben het project reeds toegejuicht. Adam mikt met zijn producten op de "bewuste" klant. No Sweat gaat er prat op dat het steeds werkt met bedrijven die gesyndiceerd personeel in dienst nemen en hun personeel minstens de minimum wedde betalen en andere sociale voordelen, zoals ziekteverzekering en betaald verlof garanderen.
Een teken van hoop in een zee van geweld en repressie?
